AferyPrawa.com

opublikowano: 26-10-2010

Polityczna kiełbasa wyborcza czyli fatamorgana i tępota wyborców.

Po blisko 20 latach praktykowania demokracji w Polsce, daje się zauważyć szereg jej niedoskonałości oddalających nasz ustrój od reguł prawdziwej demokracji. Nawarstwiane przez wieki patologie, każą krytycznie odnieść się do praktykowanego u nas ustroju tylko z nazwy demokratycznego, jako że już niemal nic nie zależy od „demos” czyli ludu.

Nasilająca się od kilku lat bezpardonowa niemal dosłowna walka o władzę nie dla dobra publicznego, a dla jej sprawowania spycha sprawy publiczne poza krąg zainteresowania tych, którzy władzę już uchwycili. Dziś politycy nie mają czasu zajmować się Polską bowiem zajęci są tępieniem politycznych konkurentów. Nawet nie próbują tego ukrywać, oświadczając wprost „...najważniejsze jest zdobycie władzy” (vice prezes PiS, J. Kurski), co należy rozumieć po gierkowsku, „...a jak weźmiemy władzę, to ...wiecie ...rozumiecie”. Zezwierzęcenie polskiej klasy politycznej, sięga chyba apogeum bo trudno sobie wyobrazić gorszy typ polityka niż Niesiołowski, Senyszyn czy Komorowski a wraz ze zezwierzęceniem polityków, zezwierzęceniu ulega i system polityczny w którym funkcjonują, czyli u nas tzw - demokracja.

Teoria konwergencji [convergere - upodabniać się], zakłada że w różnych warunkach w tym samym czasie, niezależnie od siebie, mogą powstawać podobne struktury. Przekładając to na język potoczny, teoria ta mówi o tym że nawet przeciwstawne rozwiązania ewoluują ku jakiemuś rozwiązaniu pośredniemu. Wydaje się że teoria konwergencji wskazuje kierunek transformacji demokracji w stronę totalitaryzmu stopniowo adoptując poszczególne jego fragmenty, co można z łatwością dostrzec w współczesnych tzw. systemach demokratycznych. W tym kontekście, przyszłość kolejnych pokoleń jawi się raczej ponuro.

Czy można odwrócić ten niepokojący trend? Z pewnością tak choć nie będzie to konsumpcja „bułki z masłem”. Kiedy już współczesna demokracja dojdzie do wystarczająco patologicznej postaci rozwiązaniem będzie tylko rewolucja z nieobliczalnymi następstwami. Bardziej rozsądnym wydają się próby zawrócenia demokracji z drogi samounicestwienia, bo jak wiadomo niezależnie od jej wad, systemu lepszego od demokracji nie wymyślono. Zatem namawiam do szukania ratunku w pomysłach na wyprowadzenie demokracji z manowców w jakie wmanewrowały ją kolejne pokolenia polityków, którzy tylko pozorowali uprawianie demokracji, ale ukryta, wtopiona w nich hydra („żądza nieograniczonej władzy” - dała znać o sobie.

Poniżej prezentowane poglądy póki co są „głosem wołającego w puszczy”, ale współczesna wersja demokracji będzie dobierać się do skóry kolejnym grupom ludzi i wówczas może ktoś sobie przypomni o mym nawoływaniu. Moje dalsze dywagacje będę odnosił do najbliższych mi warunków polskich, ale mają one charakter uniwersalny. Są jednak jedną z „nici Ariadny” wskazujące drogę współczesnym Tezeuszom.

Jedną z głównych ról, decydujących o permanentnie kryzysowym stanie Polski, odgrywają komercyjne media, które prześcigając się w pogoni za zyskiem, lub wykonując wiernie polecenia swoich mocodawców - eksponują i podsycają mało istotne konflikty personalne, zaś stan państwa traktują jako tło swych sensacyjek. I to jest w gruncie rzeczy temat na rozstrzygnięcie plebiscytowe. Warto wiedzieć czy Polacy życzą sobie, aby ich stosunek do świata, ich poglądy i emocje formatowały bez jakiejkolwiek odpowiedzialności, środki masowego przekazu niewiadomej proweniencji.

W sytuacji narastających protestów różnych grup społecznych, kiedy nikt niczym nie kieruje, nikt za nic nie odpowiada, nie widać głębszej refleksji nad przyczynami tego stanu, nawet wśród prawdziwych elit intelektualnych. Najważniejsi „decydenci” w swej krótkowzroczności, idą po „najmniejszej linii oporu” łagodzą objawy choroby, zamiast rozpoznania i likwidowania przyczyn. Taka realizacja misji publicznej, dająca co prawda szybkie efekty lecz są one na dłuższą metę zawodne a dla wspólnoty narodowej zabójcze.

Gdybym miał wskazać praprzyczynę tego chaosu, zaryzykowałbym stwierdzenie że winna temu decentralizacja. Mowa tu nie tylko o zafundowanej nam decentralizacji terytorialnej, będącej niczym innym, jak nową formą rozbicia dzielnicowego (po którym państwo Polskie zbierało się przez dwa wieki). Mam tu na myśli także decentralizację uprawnień i struktur społecznych, mającą postać scedowaniu prerogatyw państwa, na różne podmioty, powołane do organizowania życia społecznego wewnątrz grup zawodowych. Generalnie, decentralizacja jest doskonałym sposobem na osłabienie państwa a decentralizacja wmówiona społeczeństwu jako dogmat, jest wyjątkowo skutecznym sposobem. Nie trzeba być wielce uczonym aby zauważyć że, jeśli do wozu zamiast jednego silnego perszerona, zaprzęgnie się dziesięć kucyków, które ciągną każdy w inną stronę, wóz nie ruszy z miejsca albo ruszy w niewłaściwym kierunku. Jak wykazały 20-letnie wysiłki decentralizacyjne, w niczym nie poprawiły ani sytuacji, ani wpływu obywateli na samostanowienie, ani samopoczucia obywateli. Powstało tym sposobem więcej dziur, którymi wyciekają nasze dobra narodowe a władze centralne mają na kogo zwalać winę.

Na dziś sytuacja (niestety nadal) w III RP, jest taka że, silne (najlepiej zorganizowane) korporacje zawodowe, już nie tylko zawłaszczyły państwo, już dokonują ostatecznego rozszarpania materii państwa. Korporacjom bowiem przy okrągłym stole, nadano narzędzia terroryzowania władz państwowych i obywateli, natomiast państwu poskąpiono narzędzi obrony przed terroryzmem korporacyjnym. Korporacje te, powołane do regulowania spraw wewnątrz korporacji, uzurpują sobie prawo do decydowania o sprawach obywateli do korporacji nie należących. I takim sposobem obywatele spoza korporacji są wprzęgnięci w służbę korporacji, wykorzystywani jako obiekt represji, szantażu lub jako pretekst (np. pacjenci).

Na tą wadę konstrukcyjną III RP, wskazywał kilkakrotnie J. Kaczyński ale skończyło się na mówieniu. Jak sądzę na polityków nie ma co liczyć, zapamiętani w amoku zwalczania politycznych konkurentów, nie są w stanie zauważyć szkodliwości „naduprawnień” korporacji, nie mają zresztą czasu ani nie widzą żadnych partykularnych korzyści (a raczej straty) w naprawianiu Rzeczypospolitej.

Zmiana tej sytuacji czyli oddanie Polski Polakom, wymaga między innymi radykalnej zmiany systemu tworzenia prawa i gruntownej jego derogacji. Doskonalenie systemu stanowienia prawa, powinno wyjść z zasady służebności państwa wobec obywateli. A skoro służebność państwa, to w oczywisty sposób także służebność jego instytucji czyli wszystkiego co od państwa pochodzi (w tym praw).

Z tego wywieść można tylko jeden wniosek że, prawo winni tworzyć przedstawiciele obywateli nie związani zawodowo ze stanowionym aktem prawnym. Dopuszczenie do stanowienia prawa osób, które mogą być sędziami we własnej sprawie (swego środowiska), jest narażeniem pozostałych obywateli na uszczuplenie ich praw (z założenia beneficjentów tworzonego prawa). Prawo takie wówczas będzie chore, będzie służyć nie tym którym powinno, czyli będzie zaprzeczeniem tego, czym być winno. Tak jak jest obecnie, prawo ustanowione przez korporacje, służy głównie członkom korporacji, kosztem pozostałych obywateli. I tak np. prawo oświatowe służy nauczycielom, medyczne medykom, karne i cywilne - prawnikom, prasowe dziennikarzom itd. jest po prostu kategorią służebną, wobec „zawodowców”. Stąd też aby stworzyć zdrowe prawo działające zgodnie ze swym przeznaczeniem (dla dobra wspólnego), od jego stanowienia, należy bezwarunkowo odsunąć ludzi ze środowisk zawodowo tym prawem posługujących się. Prawo medyczne winni tworzyć pacjenci, oświatowe - rodzice, prasowe - czytelnicy (słuchacze), rolne - konsumenci, drogowe - kierowcy amatorzy, lokalowe - lokatorzy, karne - ofiary przestępstw, pracy - pracownicy najemni, bankowe - pożyczkobiorcy, komunikacyjne - pasażerowie itd. No najwyżej można takie prawo pisane przez niefachowców, konsultować z „fachowcami”.

To samo dotyczy obsadzania stanowisk ministrów czy szefów instytucji publicznych. Przyjmuje się przez aklamację że najlepszym fachowcem od organizacji służby zdrowia jest lekarz, podczas gdy jest on fachowcem ale od leczenia i jako minister jest ministrem wszystkich lekarzy. Bez dyskusji przyjmuje się, że ministrem sprawiedliwości musi być prawnik po to by mógł pełnić „de facto” funkcję rzecznika interesów wszystkich prawników (min Ziobro – wyjątek). Nauczyciele czynili tumult gdy Ministrem Oświaty został R. Giertych, bo nie chciał być ministrem nauczycieli itp. Racjonalnym było, wprowadzenie zasady obsadzania stanowiska ministra obrony, politykiem cywilnym a stanowiska ministra spraw wewnętrznych - nie policjantem. Tą zasadę stosuje się także w resortach nie kluczowych np. w przypadku ministra komunikacji nie wybiera się spośród najlepszych tramwajarzy i jakoś te resorty radzą sobie, nie gorzej niż obsadzone przez „fachowców”.

Jeśli ktoś poważnie myśli o naprawie Rzeczpospolitej, starania takie musi zacząć od „rozhuśtania” publicznej debaty, nad koniecznością zmiany systemu stanowienia prawa. Obawiam się że będzie to raczej trudne lub wręcz niewykonalne, jako że nie można tego uczynić bez pomocy mediów. A media, mają swoich sponsorów a sponsorzy mają swoje sympatie partyjne a żadna partia nie jest gotowa ani zainteresowana zmianą czegokolwiek w polskim systemie politycznym.

Myślę ze część moich współbraci, dostrzegających co wokół nich dzieje się, ma już dość tego wybierania między Scyllą a Charybdą i albo dołączy do 50%, które już udały się na emigrację wewnętrzną albo zacznie głośno mówić o tym, o czym dziś mówić nie wypada. Sam od 18 lat żywiłem płonne nadzieje że pretendenci do władzy, sięgają po nią dla mego dobra. Dziś już tą nadzieję porzuciłem dostrzegając ze była to fatamorganą.

I taki już widocznie los Polaków, że wszystko muszą zaczynać od „II obiegu”.

PS. Tytuł nadany przez REDAKCJE AFERY PRAWA

Polecam sprawy poruszane w działach:
SĄDY PROKURATURA ADWOKATURA
POLITYKA PRAWO INTERWENCJE - sprawy czytelników

Tematy w dziale dla inteligentnych:
ARTYKUŁY - tematy do przemyślenia z cyklu: POLITYKA - PIENIĄDZ - WŁADZA

WSZYSTKICH INFORMUJĘ ŻE WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI I SWOBODA WYRAŻANIA SWOICH POGLĄDÓW JEST ZAGWARANTOWANA ART 54 KONSTYTUCJI RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

zdzichu