Cieszyn, dnia 11.XI. 2008 r.
Adam Słomka
Przewodniczący Konfederacji Polski Niepodległej
bezprawnie więziony w latach 1982, 1985-86, 1988, 2008

Sąd Okręgowy
w Katowicach

Pozwany: Skarb Państwa

WNIOSEK
O ZASĄDZENIE ZADOŚĆUCZYNIENIA

Przede wszystkim w oparciu o art. 41 ust. 5 Konstytucji oraz art. 77 ust. 1 Konstytucji RP, w związku z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP oraz na podstawie art. 8 Ustawy Sejmu z 23 lutego 1991 ”o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego” (Dzienniku Ustaw Nr 34, poz.149 ze zmianami), oraz związku z nowelą ustawową z dnia 19 września 2007 r. (Dz. U. Nr 191. poz.1372)

wnoszę o unieważnienie represyjnych decyzji i orzeczeń organów
PRL związanych z moją działalnością opozycyjną.

Jednocześnie wnioskuję o zadośćuczynienie w ustawowo określonej symbolicznie wysokości 25 000 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych za poniesione krzywdy wynikłe z bezprawnych represji władz komunistycznych w latach 1982-1990.

Oświadczam, że nigdy nie byłem pracownikiem ani współpracownikiem: PZPR, UB, WSI, SB-MO, ZOMO, ORMO itp. formacji totalitarnych PRL i innych państw komunistycznych.

Nie byłem także tajnym współpracownikiem służb specjalnych, co potwierdził Sad Lustracyjny w Warszawie podczas ostatniej kampanii wyborczej na urząd Prezydenta RP.

UZASADNIENIE

Podczas prowadzenia działalności w opozycji demokratycznej na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości byłem przez funkcjonariuszy komunistycznych wielokrotnie represjonowany.

Po raz pierwszy zostałem pozbawiony wolności przez oficerów Służby Bezpieczeństwa Milicji Obywatelskiej w sierpniu 1982 roku. Przeprowadzono rewizję w mieszkaniu gdzie zabrano (bezprawnie) wiele cennych przedmiotów: m.in. książki wydane przed 1939 r., pamiątki powstańcze z 1863 r. Zostałem zatrzymany na 48 godzin w Komendzie Wojewódzkiej (WUSW) w Katowicach wraz z innymi działaczami niepodległościowej organizacji młodzieżowej (Sławomir Skrzypek, Maciej Ratajczyk, Jarosław Swirtun, Joanna Kempińska).

Następnie zostałem pozbawiony wolności decyzją administracyjną (jawnie bezprawną) Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej płk. J. Gruby na podstawie art. 48 dekretu WRON o stanie wojennym cyt.: „gdyż pozostawienie na wolności A. Słomki zagrażałoby bezpieczeństwu państwa”.

Zostałem bodaj najmłodszym internowanym w PRL – w tym zakresie składam także osobny wniosek do Sądu.

Następnie po długotrwałym śledztwie zostałem aresztowany przez prokuratora wojskowego z Gliwic. Niemniej trzeba zauważyć, iż pierwszy wniosek SB o aresztowanie został przez prokuratora odrzucony! Aresztowanie nastąpiło na podstawie dekretu o stanie wojennym pod pretekstem kierowania „nielegalną” organizacją młodzieżową KPN. Działaniami SB kierował szczególnie cyniczny kpt. Opitek. Przebywałem przez kilka tygodni w podziemnej celi aresztu Komendy Wojewódzkiej w Katowicach. Bez jakiegokolwiek kontaktu ze światem, bez widzeń, bez prawa do korespondencji, w fatalnych warunkach bytowych, szczególnie żywnościowych, bez światła dziennego, bez okularów itd. Nie wyprowadzano nas nawet na spacery, o kodeksowych uprawnieniach dla więźniów młodocianych nie wspomnę.

Po kilku tygodniach (około trzech) zostałem osadzony w areszcie śledczym w Katowicach przy ul. Mikołowskiej. Warunki bytowe były tam jeszcze gorsze niż na komendzie MO, funkcjonariusze Słuzby Więziennej zachowywali się szczególnie agresywnie, cele były przeludnione, zadymione i strasznie brudne.

Karano mnie m.in. umieszczając w tzw. ”celi śmierci” ze znanym z prasy seryjnym mordercą Joachimem K.

Władze więzienne z wielkimi oporami, po protestach ( m.in. Eugeniusz Rydelin z KPN Sosnowiec) zaczęły respektować częściowo status więźnia politycznego – tzw. „niekryminalnego”. Złagodzono niektóre represje, wyprowadzano nas na spacer, pozwolono wysyłać listy i otrzymywać paczki.

Funkcjonariusze SB przewieźli mnie także przymusowo na badania psychiatryczne, lecz zdecydowana i godna postawa zespołu lekarzy pod kierunkiem dr. H.Kochelta uniemożliwiła wykorzystanie psychiatrii do celów represji politycznych - jak w ZSRR gdzie stworzono specjalną chorobę „schizofrenię bezobjawową” dla wrogów systemu.

Po około 3 miesięcznym pobycie w areszcie zostałem zwolniony w związku z wyrokiem Sądu Wojskowego we Wrocławiu na sesji wyjazdowej w Katowicach, który skazał mnie na karę więzienia w zawieszeniu na 5 lat za „kierowanie nielegalną organizacją” itp. Proces był relacjonowany w mediach PRL oraz miał charakter pokazowy - ściągnięto na salę rozpraw nauczycieli, aktyw, delegacje uczniów itp. W konsekwencji tego bezprawnego wyroku zostałem relegowany z XI Liceum Ogólnokształcącego w Katowicach z tzw. „wilczym biletem” do wszystkich szkół. Dopiero po czasie „konspiracyjnie” dopuszczono mnie do matury w Centrum Kształcenia Ustawicznego dla pracujących (dzięki odwadze dyr. pani J. Chrupała).

Wobec zdecydowanej odmowy zaprzestania działalności opozycyjnej rozpoczęły się regularne represje: rewizje SB w domu oraz np. skazywanie przez kolegia ds. wykroczeń za np. ulotkowanie pod pretekstem „zaśmiecania miasta” itp. Prewencyjne zatrzymania podejmowane były setki razy, szczególnie przed ważnymi wydarzeniami i rocznicami (1-3 maja, 31 sierpnia, 11 listopada, 13-16 grudnia itp.) oraz obecnością dygnitarzy w regionie, na przykład podczas wizyty Raisy Gorbaczow.

Często byłem wzywany także na „rozmowy ostrzegawcze” przez SB-MO.

Zostałem porwany przez tajniaków z SB z terenu klasztoru jasnogórskiego w Częstochowie podczas mszy św. z udziałem papieża Jana Pawła II (za ochronę transparentu KPN, który był celem brutalnej akcji SB). Zostałem osadzony na 48 godzin w celi aresztu WUSW w Częstochowie wraz z ... niedoszłym zamachowcem na Ojca Świętego.

W marcu 1985 roku zostałem aresztowany w Warszawie przez brygadę antyterrorystyczną MSW (tow. Dziewulskiego) podczas posiedzenia władz KPN. Widowiskowo wysadzono drzwi i okna mieszkania gdzie odbywała się narada Rady Politycznej Konfederacji Polski Niepodległej (Leszek Moczulski, Andrzej Szomański, Krzysztof Król, Dariusz Wójcik, Zygmunt. Łenyk). Przystawiono mi pistolet do głowy itd. Zostaliśmy przewiezieni do siedziby MSW na ul. Rakowiecką. Tam chciano nas aresztować, ale nieoczekiwanie właśnie zmarł I sekretarz KC KPZR... Następnego dnia przyszła zgoda z Moskwy i zostaliśmy umieszczeni w centralnym areszcie na ul. Rakowieckiej w Warszawie. Formalną decyzję o aresztowaniu wystawił prok. Artur Kassyk (nadal w kierownictwie prokuratury III RP - pomimo śledztwa IPN).

Areszt przedłużał m.in. dyspozycyjny sędzia Andrzej Kryże (niedawno pierwszy wiceminister sprawiedliwości III RP - pomimo śledztwa prokuratury IPN).

Warunki w areszcie były ciężkie (poniżanie, pobicie przez służbę więzienną, braki żywnościowe, wybite szyby w łaźni, liczne kary: karceru czy odbieranie prawa do paczek i korespondencji).

Zostałem skazany przez Sąd Wojewódzki w Warszawie na 2.5 roku więzienia jako „recydywista” za kierowanie „nielegalną” działalnością antykomunistyczną. Ten bezprawny wyrok utrzymał w całej rozciągłości także Sad Najwyższy. Na szczęście materiały sądowe tego jednego z największych procesów politycznych PRL zachowały się. Warto się z nimi zapoznać szczególnie w kontekście ówczesnych realiów „wymiaru niesprawiedliwości” oraz wyjaśnienia legalnego charakteru działalności Konfederacji (wobec uchylenia przez PPR ustawy o partiach politycznych).

Podczas półtorarocznego pobytu na ul. Rakowieckiej nabawiłem się gruźlicy płuc. Tej śmiertelnej choroby celowo i z premedytacją nie leczono przez ponad pół roku, mimo wcześniejszego wykrycia na zdjęciu RTG. Nie zostałem także zwolniony z więzienia pomimo zarządzonej „amnestii dla chorych i młodocianych więźniów niekryminalnych” (to odrębne przestępstwo ścigane przez IPN). Dopiero po moim widocznym „schudnięciu” i licznych interwencjach adwokatów oraz opinii światowej rozpoczęto dramatyczne leczenie w szpitalu więziennym. Mecenas Piotr Andrzejewski (wspierany przez mec. Tadeusza de Virion, Edwarda Wende i Leszka Piotrowskiego) został nawet pozbawiony prawa wykonywania zawodu adwokata za upublicznienie sprawy uporczywej odmowy zbadania mnie i zwolnienia do szpitala.

Podczas specyficznego „leczenia” w areszcie na ul. Rakowieckiej np. zepsuło się zimą ogrzewanie (w celach rozdano każdemu po... 6 kocy) i zarządzono ewakuację samochodami przy temperaturze minus 20 stopni do szpitala więziennego, planowano nawet przejazd 400 kilometrów do Cieszyna. Przy podawaniu antybiotyków nie stosowano leków osłonowych, używano skandaliczne igły do ponad 200 wykonanych domięśniowo zastrzyków. Opisu zachowań służby zdrowia MSW i Służby Więziennej PRL poniecham, gdyż musiałbym użyć słów uznanych powszechnie za obelżywe. W ich przypadku byłoby to tylko - jak mówi poeta - „utrwalanie dźwięków zbytecznych”.

Jaruzelski zwolnił nas jako ostatnich więźniów politycznych PRL dopiero pod presją Zachodu i władz „pierestrojkowego” ZSRR. Po opuszczeniu wiezienia leżałem hospitalizowany przez kilka miesięcy w Instytucie Gruźlicy przy ul. Płockiej w Warszawie.

WUSW MO w Katowicach kilka razy odmówił mi w tym czasie zgody na wydanie paszportu celem podjęcia zalecanego leczenia i rekonwalescencji w Europie Zachodniej.

W październiku 1986 roku zastępca Komendanta Wojewódzkiego WUSW d/s. Służby Bezpieczeństwa w Katowicach (w nomenklaturze odpowiednik wiceministra) pułkownik Z. Zygadło zabił samochodem moją mamę Krystynę Słomka. Świadkiem zabójstwa był inny internowany wcześniej działacz opozycji (spisał numery rejestracyjne samochodu sprawcy). Specjalny zespół funkcjonariuszy MSW próbował sprawę „zatuszować” i uczynić komendanta

Z.Zygadło całkowicie bezkarnym. Jednak dzięki naszemu informatorowi w KWMO zdołaliśmy ustalić szczegółowe personalia tego pułkownika SB. Ujawniliśmy to w prasie opozycyjnej, radiostacjach zachodnich i podczas moich publicznych wieców (za co byliśmy karani – np. Leszek Zarzycki z KPN Bytom). W efekcie, decyzją kierownictwa PRL (zbiegło się to z procesem zabójców ks. Jerzego Popiełuszki), pułkownik Zygadło został zatrzymany. Siedział w areszcie co prawda tylko trzy miesiące, ale jednak utracił stanowisko.

Dopiero potem gen. Kiszczak osobiście wydał mi paszport w intencji „wyjazdu w jedną stronę”.

Byłem także działaczem podziemnej Solidarności Walczącej oraz konspiracyjnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów, reaktywując podziemną Komisję Krajową NZS m.in. z R. Czarneckim. Wspierałem NSZZ „Solidarność”, PPS, WIP i wszystkich innych (np. Ukraińców, Litwinów, Łotyszy, Estończyków) w walce z sowieckim systemem zniewolenia.

Wydawałem liczne biuletyny i teksty w „drugim obiegu”.

Wywoływało to kolejne represje władz PRL które warto wymienić:
- Próbę eksmitowania „na bruk”, gdyż nasze mieszkanie przydzielono formalnie na ojca Aleksandra Słomkę. Władze PRL odmówiły tacie prawa do przedłużenia ważności paszportu celem zmuszenia go do powrotu z RFN (ojciec utrzymywał naszą rodzinę i działalność opozycyjną).
Sąd Rejonowy Wydział Cywilny wydał zaoczny wyrok o eksmisji A. Słomki z zajmowanego m2. Lecz gdy w prasie podziemnej i Radiu Wolna Europa podano, że zamierzam wzorem „wozu Drzymały” zainstalować na pobliskim stawie „ponton Słomki” to SB dało sobie spokój – „prawomocnego wyroku” do dziś nie wykonano.

- Na wniosek funkcjonariuszy SB kolegium ds. wykroczeń skonfiskowało samochód mojej mamy. Twierdząc, że „był narzędziem popełnienia przestępstwa”, polegającego na przewożeniu nielegalnych książek (Herbert, Miłosz, Piłsudski). W fiacie 126p nigdy SB niczego nie znalazła, ale ... widziano, jak wsiada do niego Adam Słomka z torbą...

Z „drobniejszych” represji należy wspomnieć:
- Napaść nieznanych sprawców.
- Wyrzucenie z pracy w Parku Kultury w Chorzowie gdzie byłem kierownikiem zaopatrzenia, pod pretekstem zaginięcia paru kilogramów marchewki z 5 ton transportu.
- Próbowano powołać mnie do „karnej kompanii LWP” oraz zwerbować do WSI, dlatego też wykradziono dokumenty egzaminacyjne A. Słomki z Uniwersytetu Warszawskiego by uniemożliwić przyjęcie na studia. Na szczęście wykładowcy złożyli solidarne oświadczenie, iż zdałem egzaminy wstępne. Również wspaniale zachowali się w tamtej sytuacji lekarze pogotowia ratunkowego w Katowicach (zespół dr J. Bera) ratując mnie przed podstępnym wcieleniem do LWP.
- wielokrotne zatrzymania przez SB i przetrzymywanie przez okres przekraczający 48 godzin bez orzeczenia prokuratury i sądu PRL.

Zabrano wiele przedmiotów wartościowych np. maszyn do pisania. Trwała regularna inwigilacja i przeglądanie korespondencji, paczek, podsłuchiwanie rozmów telefonicznych zastraszenia, groźby, inwigilacja, mandaty, itp.

W okresie uwięzienia moi najbliżsi, szczególnie mama byli wielokrotnie szantażowani, zastraszani przez SB oraz upokarzani w areszcie podczas widzeń przez funkcjonariuszy Służby Więziennej. Nawet po pogrzebie mamy Krystyny funkcjonariusze MSW (zrobili zachowane zdjęcia operacyjne z uroczystości) mieli czelność nachodzić rodzinę /dziadków/ w Cieszynie. W sposób świadomy i metodyczny niszczono nie tylko moich przyjaciół, ale tysiące świadomych patriotów i dorobek milionów rodzin.

Ostatni raz w PRL zostałem aresztowany decyzją katowickiego kolegium ds. wykroczeń w sierpniu 1988 r. za zorganizowanie i koordynowanie protestów w śląskich kopalniach na rzecz przywrócenia pluralizmu związkowego tj. ujawnienia NSZZ Solidarność. Natomiast równoległe przeszukanie mojego mieszkania SB połączyła z widowiskowym wyłamaniem zamków w drzwiach. Zostałem osadzony powtórnie w areszcie w Katowicach przy ul. Mikołowskiej.

Władze więzienne respektowały mój status więźnia politycznego – tzw. „niekryminalnego”, niemniej warunki bytowe pozostały skandaliczne. Pomimo rozmów władz PRL z kierownictwem „konstruktywnej” czyli ugodowej opozycji w ramach tzw. Magdalenki – odsiedziałem całą zasądzoną karę miesiąca aresztu.

Podczas manifestacji 11 listopada 1988 r. zostaliśmy jako uczestnicy „nielegalnych” uroczystości święta niepodległości brutalnie zaatakowani przez funkcjonariuszy MO, ZOMO i SB (wjeżdżano w tłum samochodami, wielu pobito kastetami, mnie uprowadzono do KWMO). W efekcie odbyła się słynna głodówka w katowickiej Katedrze pw. Chrystusa Króla na rzecz zaprzestania represji przez władze PRL deklarujących „dialog przy „okrągłym stole”.

Nieznani sprawcy zamordowali kilku moich współpracowników i przyjaciół z nurtu niepodległościowego: księży kapelanów KPN Jerzego Popiełuszkę, Stanisława Suchowolca, Stefana Niedzielaka, zastępcę w kierownictwie obszaru śląskiego KPN Joannę Kempińską czy Piotra Woźniaka (autor słynnej książki „AK – zapluty karzeł reakcji”).

Tu należałoby zakończyć pisanie tego wniosku, gdyż ustawodawca arbitralnie zakończył działanie ustawy na długo przed wywalczeniem niepodległości ustalając jej kres jeszcze w roku 1989 – lata przed wycofaniem wojsk sowieckich, przed zniesieniem cenzury, przed rozwiązaniem PZPR (po okupacjach komitetów przez KPN, SW, NZS i FMW), na długo przed pierwszymi wolnymi wyborami! O imperiach WSI, RSW, ZOMO, LOK, PRON, ZSMP itp. nie wspominając.

Czyżby historia walki o niepodległość (a więc i represji) kończyła się na „okrągłym stole”, na ostatnim rządzie PRL Tadeusza Mazowieckiego i na „kontraktowych wyborach do 1/3 Sejmu” ?

Podczas kontynuowania działalności w opozycji demokratycznej na rzecz utrzymania przez Polskę suwerenności po jej wywalczeniu w 1991 r. jesteśmy przez funkcjonariuszy komunistycznych nadal represjonowani.

Historia działań tych samych funkcjonariuszy SB, prokuratorów, sędziów, urzędników, dziennikarzy (J. Urban itp.) niestety wcale się nie kończy w 1989 r. Trwa dalsza praca „fachowców” - oczywiście bezpartyjnych i apolitycznych miłośników SLD+Samoobrony.

Z około 27 tysięcy funkcjonariuszy zbrodniczej SB, blisko 23 tysiące przeszło do policji (milicji) unikając tym prostym sposobem jakiejkolwiek weryfikacji, kilkuset trafiło do prokuratury i sądów. Niecały tysiąc do UOP, z grona zweryfikowanych funkcjonariuszy SB, aż 90 % przeszło ją pomyślnie i zostali w służbie dla „dobra” wolnej Polski, a całe te świństwo dzięki „uprzejmości” ministrów „grubej kreski” Krzysztofa Kozłowskiego, Jacka Kuronia, posła Adama Michnika itp. WSI pozostało nienaruszone, podobnie jak cały aparat tzw. wymiaru niesprawiedliwości, z wyjątkiem zlikwidowanych kolegiów ds. wykroczeń – po spektakularnej okupacji ich siedzib przez KPN.

Trwa w najlepsze tzw. inwigilacja prawicy w całym kraju, skierowana konsekwentnie głównie przeciw Konfederacji – prowadzona przez tych samych oficerów SB, którzy zwalczali nielegalnymi metodami KPN (w tym mnie osobiście). Prokuratura nieudolnie ukrywała wątek niszczenia KPN podczas niedawnego procesu płk. Lesiaka – akta sprawy nadal utajniono, choć obiecywano je ujawnić!

W całej Polsce przesłuchiwano począwszy od 2006 roku ponad 100 tysięcy członków i sympatyków KPN (np. członków komisji wyborczych) usiłując ich zastraszyć. Jest to operacja MSW III RP nakierowana punktowo na Nurt Niepodległościowy o skali większej niż akcja gen. Kiszczaka w stanie wojennym!

Wiele wyjaśniają w tym kontekście konkretne nominacje personalne:
Tow. Andrzej Anklewicz, który pracę oficerską w SB spędził na rozpracowywaniu KPN, pozostał szefem gabinetu MSW w kilku rządach solidarnościowych, szef doradców J.Oleksego, wiceminister rządu SLD, dowódca Straży Granicznej i szef Generalnego Inspektoratu Celnego, zrobił zawrotną karierę do stopnia generała we wszystkich elitach obu stron układu z Magdalenki (okrągłego stołu).

Podobnie WSI - aż połowa akcji tych „elitarnych” służb specjalnych nakierowana była na „dezintegrację” KPN (patrz raport z likwidacji WSI).

Twórcą i pierwszym prezesem sądu lustracyjnego wyznaczono SSA J.Krośnickiego (z rekomendacji H. Suchockiej) - tego samego, który skazywał nas, działaczy opozycji, za rozpowszechnianie bibuły w stanie wojennym.

Sąd lustracyjny – w 2006 r. odmówił merytorycznego rozpatrywania mojego przypadku by „nie omawiać kombatanckiego charakteru” 200 tomów akt. Ale i tak dziękuję Bogu, że nie uznano mnie przykładowo za kłamcę lustracyjnego. Wszystkie wnioski lustracyjne posłów KPN (wobec liderów SLD, UW i AWS) nie zostały rozpatrzone i w efekcie jawni agenci komunistyczni zostali hurtowo oczyszczeni, zaś jedynym ważnym agentem okazał się być... założyciel Konfederacji.

Podobnie charakterystycznym jest, iż Prezesem Izby Wojskowej Sądu Najwyższego jest generał dywizji Janusz Godyń, ten sam, który przewodniczył składowi sędziowskiemu w Katowicach skazującemu, zmobilizowanego przymusowo, działacza KPN Jana Drucia w 1981 roku na karę więzienia za odmowę wykonania rozkazu ochrony wozów ZOMO szturmującego KWK „Wujek” – za co przesiedział prawie rok w areszcie. Teraz sędzia-generał, fachowiec i autorytet sam osobiście „zrehabilitował” swoją ofiarę.

Analogicznie prokurator Sławpmir Gorzkiewicz, ten który odmówił przedstawienia zarzutu szpiegostwa na rzecz Rosji wobec Józefa Oleksego, wcześniej oskarżał w stanie wojennym kierownictwo KPN o zbrodnię zagrożoną karą śmierci: „o próbę zerwania więzi sojuszniczych z bratnim związkiem radzieckim” – w efekcie awansował do ścisłego kierownictwa Naczelnej Prokuratury Wojskowej III RP.

Obecny sędzia Trybunału Konstytucyjnego Janusz Niemcewicz – (poseł i sędzia z rekomendacji Unii Wolności) będąc adwokatem odmówił obrony mnie podczas stanu wojennego argumentując: „jako członek PZPR nie mogę pracować dla konkurencyjnej KPN”. Ale zbrodniarza gen. Kiszczaka w latach 90-tych jakoś nie miał oporu bronić przed sądem– i jakże krytycznie referować jako „obiektywny” sprawozdawca w Trybunale ustawę lustracyjną!

Gdy jako przedstawiciel Klubu Parlamentarnego KPN zwróciłem się do Krajowej Rady Sądownictwa w latach 90-tych o informację odnośnie postępowań dyscyplinarnych wobec dyspozycyjnych sędziów (chodziło o obiecywane samooczyszczenie) to otrzymałem odpowiedź, że kwestia sprzeniewierzenia się niezawisłości sędziowskiej w czasach PRL nie jest w ogóle przedmiotem zainteresowania KRS i nie prowadzi się nawet takiej statystyki...

Podobnie niedawno mianowany (i szczęśliwie szybko zdymisjonowany) szef więziennictwa III RP znany był tylko z tego, że kazał ZOMO brutalnie spacyfikować internowanych więźniów politycznych. Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego jeszcze z rekomendacji Prezydenta A.Kwaśniewskiego dowodził w stanie wojennym pacyfikacją Stoczni Szczecińskiej. Obecny zastępca komendanta Głównego Policji (i szef Komendy Wojewódzkiej) generał. Kazimierz Szwajcowski pacyfikował kopalnię Wujek ...

Zatem nie ma się co dziwić kolejnym represjom:

Podczas legalnej demonstracji w 1997 r. „pod hasłem dość złodziejskiej prywatyzacji” pod kancelarią Rządu posłowie KPN (w tym i ja) zostaliśmy pobici przez tajniaków. Prokuratura Okręgowa w Warszawie umorzyła śledztwo „gdyż funkcjonariusze nie wiedzieli z kim mają do czynienia”!

16 grudnia 2000 roku zostałem jako pikietujący przed pomnikiem poległych na KWK Wujek wraz z działaczami KPN usunięty siłą i zatrzymany przez funkcjonariuszy prewencji Policji (oficerowie kierujący z ZOMO) pod pretekstem „zabezpieczenia terenu przed wizytą prezydenta”. Prezydent Kwaśniewski publicznie przeprosił nas za „skandaliczne zachowanie policji”, niemniej po kilku tygodniach Sąd Rejonowy Katowicach uznał działania funkcjonariuszy tj. prewencyjne zatrzymanie za w pełni ”legalne”...

19.X. 2006 r. funkcjonariusze Policji rozbili wiec wyborczy Konfederacji w Bytomiu (identycznie jak na Białorusi). Polecenie „rozpędzenia tego nielegalnego zgromadzenia” wydał komendant J. Kołdyński (stary znajomy funkcjonariusz komunistycznego MSW). Sprokurowano także fałszywe oskarżenie wobec mnie o zorganizowanie nielegalnego zgromadzenia, które upadło przed sądem w Bytomiu, który uniewinnił mnie. Prokuratura w Katowicach nie chce jednak przedstawić funkcjonariuszom zarzutów ponieważ: co prawda dokonali przekroczenia uprawnień, ale dokonali tego nieumyślnie, a żadne z ważnych praw człowieka nie zostało naruszone. [sygn. akt prok. Rej. K-ce 1 Ds. 69/08]

W lipcu 2006 roku funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa PRL (Radwan, Karkowski) występujący obecnie jako oficerowie Wydziału ds. walki z korupcją Komendy Wojewódzkiej Policji (KWP) zatrzymali mnie pod zarzutem korupcji wyborczej, konkretnie przyjęcia 20 złotych tj. równowartości kilku euro...

Sąd Rejonowy w Gliwicach aresztował mnie w postępowaniu, w którym odmówiono mi prawo do adwokata oraz odebrano prawo głosu. Jest to bodaj pierwszy taki przypadek od 1956 roku!

Dopiero Sąd Okręgowy, po trzech tygodniach uwięzienia, nakazał mnie bezwarunkowo zwolnić, uznając decyzję sadu Rejonowego za „całkowicie bezzasadną”.

Także policyjne zatrzymanie mnie w styczniu 2007, dokonane przez tych samych SB-manów, Sąd Rejonowy Katowice-Wschód uznał za całkowicie nielegalne. [sygn. III kp 25/07] Są jeszcze w Polsce praworządni sędziowie, którzy się nie boją.

W trakcie uwięzienia w 2006 roku funkcjonariusze byłej SB z KWP samowolnie zabrali z depozytu aresztu klucze do mojego mieszkania i biur Konfederacji.

Biuro Prawne Komendy Głównej Policji poświadczyło nieprawdę, że było to działanie legalne na podstawie tajnego rozkazu Komendanta Głównego z dnia 10.XI.1994, który nie został nawet opublikowany w Dzienniku Urzędowym Policji. Natomiast Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 21 marca 2003 /dz. U. Nr 61 poz. 547/ mówi jednoznacznie, iż „rzeczy z depozytu można pobrać tylko za zgodą osadzonego”! W opinii prawnej Biura Ekspertyz

i Analiz Kancelarii Sejmu RP z 18.8.2008 sporządzonej do tej sytuacji czytamy: „Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie. Źródłem naruszania praw jednostki nie może stać się tym bardziej rozkaz czy instrukcja.”

Dlatego sąd stwierdza cyt. „należało ustalić czy funkcjonariusz, który pobrał klucze z depozytu oraz ten, który je wydał, przekroczył swoje uprawnienia. Zdaniem sądu tak właśnie się stało, funkcjonariusze Policji nie mieli bowiem prawa dysponować kluczami Adama Słomki złożonymi do depozytu”.

W żadnym przypadku uprawnienie takie nie wynika z instrukcji stanowiącej załącznik nr 2 do rozkazu nr 7/94 KGP. Nie jest to bowiem źródło prawa.

Niemniej Sąd Rejonowy Katowice-Zachód ochronił w październiku 2008 r. komunistycznych przestępców (kleptomanów z nawyku gdyż robili wcześniej legalne tzw. tajne przeszukania) i odmówił prawa do przedstawienia funkcjonariuszom zarzutów, twierdząc przewrotnie że: „działanie w postaci pobrania kluczy z depozytu nie naruszyło ani interesu publicznego ani prywatnego.” Sic! [Sygn. III Kp 721/07]

Poza działaniami MSW i służb specjalnych wykorzystuje się także inne instrumenty: jak prowokacje, cenzurę i kampanie kłamstw oraz pomówień.

Wykorzystywana jest także psychiatria. Mój przyjaciel, szef podziemnego wydawnictwa KPN Mariusz Cysewski, aresztowany w przeszłości przez KGB ZSRR i uwięziony przez rok w sowieckiej psychuszce został ostatnio represyjnie „internowany w szpitalu psychiatrycznym” na podstawie decyzji sadu w Gliwicach (sygn. VI Kz 396/08), gdyż zadarł z mafią „wymiaru niesprawiedliwości” w Piekarach Śląskich i Tarnowskich Górach. Na niewiele się zdała praworządna postawa Sądu Rejonowego z Lublińca, który dwukrotnie nakazał prokuraturze wszcząć śledztwo przeciwko biegłym psychiatrom winnych licznych nadużyć przeciwko M. Cysewskiemu.

Podobnie jawnie bezprawne praktyki stosowano wobec nas w Starachowicach oraz przed sądem w Warszawie, gdzie podczas rządów L. Millera za organizowanie namiotowego miasteczka i marsz gwiaździsty oskarżano nas o „deptanie trawników”.

W dniu 18 stycznia 2008 roku do siedziby KPN w Katowicach przy ul. Młyńskiej weszli funkcjonariusze policji. Usunęli mnie z biura siłą twierdząc wpierw, że sąd nakazał mnie eksmitować (kłamliwe pismo tej treści wystawił prokurator w Katowicach). Gdy okazało się że jest dokładnie odwrotnie, stwierdzili absurdalnie, iż biuro jest pustostanem, by w końcu zauważyć, że dokonaliśmy włamania do własnej siedziby!

Podczas postępowania sądowego w przedmiocie oceny legalności zachowania policji, asesor Sądu Rejonowego Katowice – Zachód, Artur Kot dopuścił się przestępstwa sfałszowania protokołu przebiegu rozprawy której w ogóle nie przeprowadził! [sygn. III Kp 106/08 analogicznie zapowiada się III kp 179/08].

Mój pełnomocnik, mecenas Janusz Margasiński, znany obrońca w procesach politycznych, oskarżyciel posiłkowy morderców z KWK „Wujek”, obecnie sędzia Trybunału Stanu zauważył, że czegoś takiego nie widział nawet w PRL.

Równolegle już od czasów kampanii prezydenckiej ciągano mnie po sądach na podstawie oskarżenia z „dowodu” ekspertyzy G. Skubikowskiej, „biegłej” z wieloletnim stażem w laboratorium MO i SB twierdzącej, że sfałszowałem rzekomo„własny” podpis, który na dodatek użyto wcześniej przed jego wystawieniem... Pozostali biegli zdruzgotali tę opinię, a prokurator sam wystąpił o uniewinnienie. W efekcie Sad Rejonowy Katowice-Wschód 17 lipca 2008 oczyścił mnie całkowicie wyrokiem prawomocnym [sygn. III K 408/07].

W trakcie tego ciekawego procesu kierownictwo sąsiedniego Sądu Katowice-Zachód administrujące budynkiem z prezesem Krzysztofem Hejoszem na czele dopuściło się licznych przestępstw przeciwko mnie, mojej rodziny oraz przeciwko wymiarowi sprawiedliwości – nie wpuszczono do budynku sądu żony (rodziny), księdza kapelana, parlamentarzysty i członków KPN! Wymiar sprawiedliwości został po prostu „sprywatyzowany” (patrz Newsweek 27.7.2008). Sędzia SSO Krzysztof Hejosz uzyskał w konsekwencji „honorowy tytuł prezesa sądu Katowice-Stalinogród”. Prokuratura Okręgowa w Katowicach jakoś nie kwapi się do zajęcia tymi oryginalnymi praktykami sędziego.

Tego samego dnia 17.07.2008 gdy wygrałem proces z SB-eckim ekspertem III RP, zostałem otoczony przez „tajniaków” na terenie budynku Sądu Rejonowego a następnie zatrzymany jak groźny bandyta, założono mi kajdanki, całość widowiskowej akcji filmowała ekipa policyjnej TV.

Zostałem aresztowany na podstawie postanowienia Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego Katowice-Zachód z 08.05.2007 o „zastosowaniu aresztu za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na posiedzeniu sądu Adama Słomki urodzonego w Szczecinie”.

To pionierskie postanowienie sądu cywilnego nie powołuje się na żadną legalną podstawę prawną, ściśle rzecz biorąc, nie powołuje się na jakąkolwiek podstawę prawną tzn. postanowienie nie przywołuje żadnego przepisu (czy kodeksu karnego, cywilnego, ustawy czy Konstytucji). Skoro wydano je bez podstawy formalnej to pozbawione jest mocy prawnej i stanowi wzorcowy przykład samowoli i bezprawia. Nawet w totalitarnej PRL dbano o zachowanie pozorów, zwalczając opozycję. Przykładowo wymyślano specjalne artykuły: 48 dekretu o stanie wojennym, 52a kodeksu wykroczeń czy 282a kodeksu karnego itp.

Po raz trzeci w życiu (1982, 1988, 2008) zostałem uwięziony w tym samym areszcie śledczym przy ul. Mikołowskiej, przez tych samych funkcjonariuszy (tylko nazwy instytucji troszkę się zmieniają). Władze tego aresztu zachowywały się żenująco także teraz w 2008 roku udając, iż status więźnia politycznego (art. 107 kkw) w ogóle nie istnieje. Naczelnikiem tego więzienia jest ten sam oficer, który zaczynał karierę gdy opuszczałem areszt w 1988 r.

Na podstawie podobnie absurdalnego i jawnie bezprawnego mechanizmu, w wyniku zmowy elit „okrągłego stołu” przestępcy uniknęli kary, utrzymali stanowiska w wymiarze niesprawiedliwości (awansując) i uzyskali totalne poczucie bezkarności. Skoro zbrodnie uszły na sucho, to czemu mieliby przejmować się korupcją i fałszowaniem procedur, zarządzeń, postanowień, akt i wyroków?

Utwierdziło się wtedy moje narastające od wywalczenia niepodległości w 1991 roku przekonanie, że Sąd Rejonowy Katowice-Zachód (i nie tylko) jest biernym narzędziem dalszego nielegalnego niszczenia opozycji demokratycznej w rękach służb specjalnych (byłych funkcjonariuszy SB kierujących policją) w prokuraturze -WSI-ABW oraz poprzez Tajnych Współpracowników w wymiarze sprawiedliwości.

Przez ponad 10 lat zajmowałem się stanowieniem prawa jako poseł (opozycji) na Sejm RP, będąc przedstawicielem Polski w Zgromadzeniu Rady Europy w Strasburgu (1991 – 2000), zajmowałem się implementacją prawa europejskiego do krajowego.

Dziś widzę, że przy dobrych standardach Unii Europejskiej decydują jednak ludzie i mechanizmy, a nie prawo, dlatego właśnie już w wolnej Polsce ten Sąd Rejonowy w Katowicach mógł uczynić bezkarnym pułkownika Zygadło – zastępcę Komendanta Wojewódzkiego d/s SB, który w czasach rządów junty Jaruzelskiego zabił moją Mamę Krystynę. W czasach PRL pułkownik SB po prostu kazał zniszczył akta sprawy, a w nowej i demokratycznej Polsce Sąd Rejonowy uznał, że zabójca może pozostać bezkarnym, gdyż jest chory... Za nieusprawiedliwioną nieobecność nie został ukarany i nic dziwnego skoro opiniował nominacje sędziowskie dla towarzyszy generałów: Kiszczaka i Jaruzelskiego.

Bezkarnymi pozostało grubo ponad 1000 dyspozycyjnych sędziów komunistycznych, którzy skazywali niewinnych ludzi w sfingowanych procesach i nadal deprawują kolejne pokolenia, a było na kim oprzeć praworządny wymiar sprawiedliwości skoro około 500 sędziów zachowało się w latach PRL przyzwoicie i nieoportunistycznie.

Niestety wnioski IPN o wszczęcie 50 ewidentnych postępowań prokuratorskich przeciwko mordercom sądowym - sędziom stalinowskim, którzy wydali tysiące wyroków śmierci na patriotach z Armii Krajowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Zrzeszenia WiN-u, KPN (Kadry Polski Niepodległej) i in. zostały ostatnio przez zgromadzenia ogólne sędziów odrzucone.

Analogicznie Sad Najwyższy uchwałą siedmiu sędziów z 21.XII.2007 ustalił, że sędziowie i prokuratorzy będą bezkarni za oskarżanie i skazywanie uczestników strajków z pierwszych dni stanu wojennego. W tych sprawach prokuratorzy i sędziowie złamali zasadę niedziałania prawa wstecz, bo skazywali za czyny, które nie były przestępstwem w momencie ich popełniania. Dekret Rady Państwa opublikowano dopiero 16.XII.1981 r. A sędziowie i prokuratorzy uczestnicząc w represjach politycznych popełnili ewidentną zbrodnię komunistyczną. W samym województwie śląskim dotyczy to minimum 24 czołowych pracowników wymiaru niesprawiedliwości. IPN został tym samym zmuszony do umorzenia spraw przeciw kilkuset sędziom i prokuratorom. Uczynić się samemu bezkarnym - tego nie odważyli się nawet naziści w RFN. Kompletna moralna i prawna degrengolada.

Co z tego, że znajdują się niekiedy praworządni sędziowie, prokuratorzy i policjanci, skoro działaczy opozycji niepodległościowej SB-ecy i ich współpracownicy mogą systemowo nadal tymi samymi metodami pozbawić swobód obywatelskich, dobrego imienia a nawet wolności? Przy pełnej świadomości i bierności mediów i elit rządzących.

Żadne pieniądze nie zrekompensują poszkodowanym przez komunę traumy czy straty bliskich.

Oczywisty jest bowiem fakt, że osoby dotknięte w czasach PRL represjami za działalność opozycyjną walczyły z poświęceniem o suwerenność Polski i poszanowanie praw człowieka. Stosowane wówczas (i obecnie) represje skutkowały pozbawieniem wolności, utratą pracy, zaniżaniem zarobków oraz utratą zdrowia.

Dlatego skoro III RP uznała się za kontynuatora prawnego i spadkobiercę PRL, wnoszę o zadośćuczynienie za poniesione krzywdy wynikłe z licznych bezprawnych represji przez pełniących często nadal ważne funkcje w policji, prokuraturze, sądach, administracji - bezkarnych przedstawicieli władz.

Wnoszę zatem o zadośćuczynienie w wysokości 25 tysięcy złotych, zaś szacunkową wartość szkód wynikających z opisanej w moim, oceniam na kwotę około miliona złotych. Wydaje się, że tak określony szacunek nie pozbawia Sądu możliwości rozstrzygania w ramach narzuconych ustawą ograniczeń (choć uważam te ograniczenia za niekonstytucyjne). Wskazuję niewspółmierność wartości zadośćuczynienia za kilkadziesiąt miesięcy nielegalnego pozbawienia wolności w stosunku do ograniczenia narzuconego przez ustawodawcę. Sądząc, że wymiar sprawiedliwości ma tego faktu świadomość, zważywszy choćby na wysokość roszczeń w przypadkach niesłusznego pozbawienia wolności w zwykłych sprawach kryminalnych, a znany minister prywatyzacji Emil Wąsacz za 24 godziny „nieuzasadnionego” zatrzymania otrzymał niedawno decyzją sądu ponad 8 tysięcy złotych!

Taki relatywny stosunek do różnych krzywd to przejaw bardziej uznaniowego niż rzeczywistego zadośćuczynienia za konsekwencje wyrządzone uwięzieniem działaczy opozycji przez reżim komunistyczny, pozwala bowiem traktować postawioną granicę 25 tys. złotych jako formę skromnego zadośćuczynienia w porównaniu do ogromu środków wypłacanych co miesiąc zbrodniarzom totalitarnej PRL - funkcjonariuszom WSI, UB-SB MO, ZOMO, ORMO, tajnym współpracownikom, dyspozycyjnym prokuratorom, sędziom, urzędnikom itp.

Ustawa ta jest pierwszym aktem prawnym oddającym minimum sprawiedliwości i dającym odrobinę satysfakcji poszkodowanym. Wykonywanym z opóźnieniem i w okrojonej formie.

Z tego poświęcenia i ofiary korzystają dziś wszyscy, żyjąc w wolnym kraju.

Konfederacja i ja osobiście jesteśmy oczywiście zdania, że najbardziej sprawiedliwa byłaby sytuacja, w której to nie skarb Państwa Polskiego, lecz okupanci – oprawcy i sprawcy stanu wojennego oraz innych zbrodni dokonanych na narodzie polskim odpowiedzieliby finansowo (i karnie) za krzywdy i straty osób poszkodowanych. Częściową realizację tego postulatu mogła stanowić Restytucja Niepodległości i tzw. deubekizacja pozbawiająca funkcjonariuszy zbrodniczych organizacji uprzywilejowanej pozycji oraz wysokich rent i emerytur, których łączny wymiar tysiące razy przekracza wartość odszkodowania przyznawanego ich ofiarom.

Deklaracja taka winna była ukazać się znacznie wcześniej jako naturalna konsekwencja stwierdzenia bezprawności systemu totalitarnego PRL,

a w szczególności stanu wojennego. Niestety wszystkie koalicje partii rządzących w kolejnych parlamentach zgodnie z ustaleniami „okrągłego stołu” odrzuciły powyższe propozycje KPN i innych środowisk antykomunistycznych.

Historia potoczyła się na razie odmienną drogą niż budowa II RP, Państwo Polskie nie zrywając ciągłości prawnej z PRL-em (werbalnie tylko nawiązując do II RP) reformuje stare struktury i promując skompromitowanych funkcjonariuszy komunistycznego reżimu ponosi ciągle dodatkowe koszty moralne i ekonomiczne niewspółmiernie wyższe od tych, które wynikają z zadośćuczynienia dla represjonowanych w czasach walki o wolność.

Proszę (za przykładem Wiesława Uklei, działacza niepodległościowego

z Opola) o wyznaczenie „zlustrowanego” składu orzekającego w tej sprawie, tzn. takiego, którego członkowie przynajmniej dobrowolnie poddali się procedurom lustracyjnym określonym w ustawie z dnia 14.02.2007 o zmianie ustawy o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 - 1990 oraz treści tych dokumentów i ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Dz.U.25 poz.162 - uchylonej w późniejszym czasie przez Trybunał Konstytucyjny. Chodzi zatem o członków składu orzekającego, którzy złożyli stosowne oświadczenia kierowane do Instytutu Pamięci Narodowej.

Oczywistym wydaje się wymóg, by w sprawach takich nie rozstrzygały osoby, które temu reżimowi się wysługiwały - tym bardziej, że od składających wniosek ustawodawca analogicznie wymaga, by nie działali w przeszłości na szkodę niepodległego bytu państwa polskiego.

Z poważaniem
/-/ Adam Słomka

uwagi i wnioski proszę wysyłać na adres: afery@poczta.fm - Polska
redakcja@aferyprawa.com
Dziękujemy za przysłane teksty opinie i informacje.