AferyPrawa.com

Kto sieje wiatr...

- ten burzę zbiera. Choć większość z nas zna to przysłowie - wygląda na to, że Zarząd Centrum Polsko-Słowiańskiego poznaje je dopiero teraz. Szkoda, że kosztem Polonii.

Przez pierwszy okres swojego 36-cioletniego istnienia CP-S, rozbudowywało się, urodziło Unię Kredytową, i jak mogło zaspakajało potrzeby naszych emigrantów. Stopniowo zdobywało miejskie fundusze na prowadzenie różnych programów społecznych, a miasto płaciło Zarządowi za wynajmowane na programy pomieszczenia. Kasę zasilały też składki członkowskie; tak że w sumie budżet był całkiem spory. Można było wydawać własne pismo i program telewizyjny, dokonywać remontów - było całkiem dobrze. Kłopoty zaczęły się gdzieś przed piętnastu laty, kiedy kolejne Zarządy zaczęły kombinować jak zwiększyć zakres sprawowanej władzy kosztem uprawnień członków. Zaczęły się różne mniej lub bardziej zawoalowane manipulacje, w efekcie czego doprowadzono m.in. do zmiany statutu na wygodny dla władzy, ale daleko odbiegający od norm demokratycznych. Członkowie stracili niegdyś przysługujące im prawa, a Rada Dyrektorów praktycznie zyskała władzę absolutną.

Również Polsko-Słowiańska Federalna Unia Kredytowa zaczęła się rozrastać i żyć swoim życiem. Na początku swego działania była jedyną chyba instytucją, pozwalającą wysiadającym z samolotów nowym emigrantom, założyć z marsza konto oszczędnościowe i na drugi dzień podjąć pracę. A że Unia była zlokalizowana w samym sercu polskiej dzielnicy, więc przez te lata dorobiła się ponad siedemdziesięciu tysięcy członków, a jej aktywa znacznie przekroczyły już miliard dolarów. Dziś Unia ma wiele oddziałów, dobre wyniki finansowe i zajmuje wysokie miejsce w amerykańskim unijnym rankingu. Do niedawna wszyscy członkowie Unii automatycznie stawali się członkami jedynego unijnego sponsora czyli Centrum Polsko-Słowiańskiego. Przy zakładaniu konta podpisywali deklarację członkowską i zgodę na potrącanie dziesięciodolarowej rocznej składki na rzecz Centrum. Zgodnie z zawartym porozumieniem, pieniądze te Unia przelewała na konto CP-S.

Kiedy jednak Zarząd Centrum zaczął się odwracać od swych członków, Unia zaniepokoiła się potencjalnymi konsekwencjami i powołała na sponsorów dwie dodatkowe organizacje - gdyż w/g prawa, samodzielnie, czyli bez sponsora, unia kredytowa nie może istnieć. Składki członkowskie dzielono teraz na trzy organizacje – zależnie od preferencji wpłacającego. Tym sposobem Unia zapewniła sobie poczucie bezpieczeństwa, ale przecież nie zlikwidowała problemów z Centrum. Zarząd CP-S rozlicza się (bo musi) z miastem na ile trzeba dokładnie, natomiast z innych otrzymywanych pieniędzy - już niekoniecznie. Roczne sprawozdania są tak robione, że z pogrupowanych zestawień nie widać detali. A diabeł, oczywiście, tkwi w szczegółach. Wydawać by się mogło, że nic Unii Kredytowej do CP-S, jakie by ono nie było - wszak to odrębna instytucja. Związek i zależność jednak istnieje. Bo trzeba pamiętać, że Centrum - jako największy, najstarszy i najwygodniej dla Polonii zlokalizowany sponsor Unii Kredytowej, wraz ze swym potencjałem - w/g unijnych przepisów - byłby najlepszym pomostem do zasilania wypracowanymi nadwyżkami finansowymi potrzeb społeczności polskiej (czyli praktycznie członków obu tych instytucji). I mogłyby to być całkiem duże pieniądze, bo Unia ma się finansowo bardzo dobrze. Ale tak się, niestety, nie dzieje i tracimy na tym wszyscy.

Unia przekazując Centrum corocznie setki tysięcy składkowych dolarów, chciałaby zapewne wiedzieć, czy są one właściwie wydawane, i czy można ewentualnie dofinansować Gentrum dodatkowym zastrzykiem gotówki na jakiś wspólnie uzgodniony projekt.

Kolejnym powodem niesnasek jest wysokość składek członkowskich. Centrum arbitralnie domagało się potrącania członkom 20 dolarów, Unia uważała, że decyzję o podwyżce składek muszą podjąć wszyscy sponsorzy. No i stanęło na niczym, bo stara umowa została w 2003 r. anulowana, a nowej nie ma. W każdym razie napięcia rosną, a członkowie jak zwykle są niedoinformowani i zdezorientowani.

Najpoważniejszym powodem nieufności Unii wobec Zarządu Centrum jest - jak się wydaje - skład personalny Rady Dyrektorów. Dwie osoby, które od lat stanowią betonowy trzon Rady Dyrektorów (czyli Bożena Kamińska i Janusz Jóżwíak), dobierając sobie spolegliwych współpracowników - dzielą tam i rządzą według własnego widzimisię. Jak czytamy w oświadczeniu Społecznego Komitetu Członków Unii Kredytowej (z 12 grudnia br), Bożena Kamińska sama lub przy udziale męża Andrzeja, prawnika, (byłego członka Rady Dyrektorów Unii) znana jest m.in. z tego, że pozywa do sądu w najbłahszej sprawie. Jakiś czas temu złożyła pozew przeciwko Unii Kredytowej o... 80 mln. dolarów odszkodowania cywilnego. Sprawa w toku. Znana też jest z tego, że próbowała zawłaszczyć wiele z polonijnych organizacji. Niektóre skutecznie. Pamiętamy choćby sprawę z Ligą Morską, Polskim Domem Narodowym, Komitetem Parady Pułaskiego - żeby wymienić co bardziej znane. Podobnie obserwujemy (choć na szczęście dotąd nieskutecznie) próby zdobycia większości w Radzie Dyrektorów Unii. Mając tam większość można bowiem przegłosować każdy, w miarę legalny, pomysł. Na przykład większego transferu pieniędzy do Centrum.

Oczywiste jest, że większość Rady Dyrektorów Unii Kredytowej wolałaby współpracować z demokratycznym a nie betonowym Zarządem Centrum. Zarządem, który byłby przewidywalny, prowadził przejrzyste finanse no i miał na celu przede wszystkim rozwój tej społecznej instytucji oraz szerszą pracę na rzecz naszej grupy etnicznej (bo wiadomo, że kto nie idzie do przodu - ten się cofa). Nie mając jednak praktycznie (podobnie jaki sami członkowie Centrum) żadnych instrumentów nacisku oraz żadnego realnego wpływu, próbuje przymusić obecny Zarząd do ustąpienia wywierając presję finansową. Jak czytamy bowiem w ostatnim komunikacie P-SFUK, Rada Dyrektorów Unii Kredytowej postanowiła więcej nie pośredniczyć w zbieraniu składek członkowskich na rzecz Centrum. Niby to drobiazg, przecież Centrum może samo sobie zbierać składki (tak się dzieje w innych instytucjach tego typu), ale wiadomo, że to jest możliwe tylko teoretycznie, i że może to być duży cios finansowy dla Centrum. Tym większy, że światowy kryzys ekonomiczny pewnie też nie ominie nowojorskich programów społecznych, także tych prowadzonych przez Centrum, bo budżet miasta może swe finansowanie zredukować. Myślę, że w takim przypadku Unia pośpieszyłaby z pomocą, ale na pewno nie legitymowałaby obecnego zarządu Centrum.

Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę, proszę szanownego Centrum. Zarząd CP-S niewątpliwie zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę. Póki co, próbuje protestować używając swoich podopiecznych, czyli seniorów z Klubu Krakus i młodych karateków. Używa przy tym właściwych sobie metod – dezinformując i matacząc. Starsi państwo są przekonani, że to Unia chce pozbawić ich programu i bardzo tanich posiłków. A przecież ich program jest finansowany przez miasto.

Dla Polonii jest bardzo ważne, aby w przypadku ewentualnego głębokiego kryzysu finansowego czy innych zawirowań, nie doszło do zamknięcia (czy sprywatyzowania) tej instytucji. Proponujemy zatem jak najszybsze obrady „okrągłego stołu” z udziałem Unii i Centrum.

Zarząd Centrum, który nie potrafi współpracować, a ma tylko roszczenia i prywatne ambicje przysłaniające mu rzeczywistość, powinien ustąpić. Czas najwyższy, żeby dobro instytucji wysunęło się przed prywatę.

Adam Mattauszek
Kurier Plus (20 grudnia 2008)

uwagi i wnioski proszę wysyłać na adres: afery@poczta.fm - Polska
redakcja@aferyprawa.com
Dziękujemy za przysłane teksty opinie i informacje.